راه‌اندازی صندوق رونق‌ساز برای تسهیل و تحریک سرمایه‌گذاری بخش خصوصی در بافت فرسوده

به گزارش ملک رادار به نقل از دنیای اقتصاد، تاکنون شهرداری از محل تخفیفات عوارض ساخت و ساز در بافت فرسوده حداقل معادل ۴۸۱ میلیارد تومان از دولت طلب دارد از این رو قرار است منابع وصول شده از این محل صرف تامین منابع این صندوق شود تا در دو مسیر شامل اجرای پروژه‌های محرک سرمایه‌گذاری بخش خصوصی و تملک املاکی که مالکان آنها به هر دلیل برای نوسازی همکاری نمی‌کنند، صرف شود.

عبادالله فتح‌اللهی، مدیر عامل سازمان نوسازی شهر تهران با اشاره به چالش اصلی تامین منابع مالی در ادوار مختلف مدیریتی در بحث نوسازی، در گفت‌وگو با «دنیای اقتصاد» اظهار کرد: با لحاظ این چالش در برنامه پنجم توسعه تاسیس صندوق توسعه محلی پیش‌بینی شد. فتح‌اللهی با اشاره به مصوبه شورای شهر در مورد نحوه تامین منابع مالی این صندوق عنوان کرد: بر مبنای این مصوبه منابع مالی این صندوق از طریق وصول مطالبات شهرداری از دولت از محل تخفیف عوارض ساخت و ساز در بافت فرسوده خواهد بود.

انباشت این عوارض در یک صندوق دارای یک مزیت اولیه است و آن اینکه دولت از مسیر هزینه‌کرد عوارض بازگشت داده شده اطلاع می‌یابد. مدیر عامل سازمان نوسازی شهر تهران ادامه داد: برخلاف دوره‌های گذشته که ایجاد این صندوق به معنای یک صندوق مستقل و دارای هیات امنا با انگیزه بالایی دنبال نشده، در این دوره در جلسه نخست ستاد بازآفرینی به‌عنوان صندوق بازآفرینی مشترک دولت و شهرداری به تصویب رسید. در حال حاضر نیز یک کارگروه مشترک میان شهرداری تهران و وزارت راه و شهرسازی راه‌اندازی شده و منابعی که صندوق قرار است از طریق آن تغذیه شود مشخص شده است.

به گفته وی با توجه به محدودیت دولت توافق شده که بخش عمده منابع صندوق به شیوه تهاتری از امکانات غیرنقدی فی‌مابین دولت و شهرداری تامین شود. او در پاسخ به این سوال که منابع صندوق برای تحقق کدام یک از ماموریت‌های بافت فرسوده هزینه می‌شود، تصریح کرد: براساس اساسنامه صندوق، بخشی از منابع برای حمایت از کنشگران بخش خصوصی برای نوسازی بافت است.

این کنشگران شامل مالکان، ساکنان و سازنده‌ها هستند که این صندوق آنها را حمایت کند. بخشی از منابع نیز باید صرف زیرساخت‌ها شود. خلأ کمبود زیرساخت‌ها در بافت فرسوده در ستاد ملی بازآفرینی شناسایی شده ‌است. او افزود: به‌عنوان مثال اگرچه سرانه ایجاد فضای سبز در شهر تهران از سرانه استاندارد جهانی نیز فاصله گرفته است اما وقتی به‌صورت جزئی‌تر توزیع فضاهای سبز را در محلات مختلف شهر بررسی می‌کنیم متوجه می‌شویم در محلات مختلف شهری توزیع فضاهای سبز به‌صورت نرمال و متناسب اتفاق نیفتاده است؛ چراکه برای شهرداری امکان ندارد در محله‌ای که ۵۰ سال پیش شکل گرفته و فضای بازی در اختیار ندارد بتواند آن را به فضای سبز اختصاص دهد. به همین دلیل است که هزینه ایجاد فضای سبز در محلات قدیمی و متراکم شهری چند برابر سایر نقاط شهری و جدیدالاحداث شهری است.